2. desember

Eg har jo tidlegare snakka mykje om planen min om å produsere alle julegåvene sjølv. Det eg ikkje har snakka so mykje om, er all frustrasjonen som ligg bak. Strikkeprosjekt som tek så lang tid at eg rett og slett vert dritlei, trådnøster som berre inneheld flokar, dagar med lite overskudd og få idéar, og andre ting som ikkje går heilt etter planen. Eg har tenkt over alle fordelane med å lage alt sjølv, til dømes er det meir økonomisk og det ligg meir arbeid og tid bak, i staden for å gå inn på ein butikk og betale for noko som skal passe heilt til den personen som skal få det. Men eg har også gått runder med meg sjølv der eg tvilar, og trur at den som skal få gåva ikkje likar det eg lagar, osv. Men det viktigaste er jo at eg lagar det med tid og kjærleik, og det er jo alltid kjekt å få noko som er heimelaga.
I går, fyrste desember, var fyrste gong eg slengte frå meg arbeidet, slo av symaskina og gjekk ut på badet. Eg gav opp, og var fast bestemt på at eg aldri skulle sy eller strikke noko meir i mitt liv. Eg drog ut kontakta på maskina, og plutseleg gjekk heile julegåveplanen i vasken. Eg gjekk og la meg, og eg sovna sur og lei mens eg forbanna alt som heitte symaskiner og stoff og strikkepinnar. Grunnen til denne plutselege fortvilelsen, var at tråden i symaskina hoppa ut, og same kor mykje eg prøvde, greidde eg ikkje å fikse det slik det vart rett. Mamma var ikkje heime så ho kunne ikkje hjelpe meg, eg var rett og slett dritlei, sur og hjelpelaus.

Heldigvis kjem det alltid ein ny dag.

Uansett kor mørkt og svart alt saman er, kan ein ikkje stoppe tida. Dagane vil alltid kome. Og med den nye dagen kjem også nytt mot. Då eg stod opp i dag tidleg, hadde eg skikkeleg lyst å fortsette produksjonen. Eg prøvde, fekk det til, og vart skikkeleg fornøgd med resultatet.
Det kjem alltid ein ny dag. Ein ny sjans.
Livet er skikkeleg kjipt inn i mellom. Av og til må ein kjempe som berre fy.
Men det kjem ALLTID ein ny dag.