Kjent strofe i heimen for tida. Christian og Sigrid, mine sysken, har lokka mamma inn på netthandel.no. Om dette er bra eller ikkje er eg ikkje heilt sikker på, men mi mor fortel med stor iver alt ein kan finne der inne til ein billig penge. Eg har fått streng beskjed om ikkje å ta vekk sida, den skal stå oppe heile tida, slik at ho alltid er oppdatert. Det er nøye planlegging kva tid ho skal ut å by, og kor lenge det er før neste auksjon er over. Og det er utruleg alt ein kan finne der inne. Eg lurte ho nesten til å kjøpe ei pute me radio inni, men ho tapte i siste liten. Av andre observasjonar kan eg nemne automatisk dyrefòrar, bjeffe-alarm (!), blondetruser, roterande casinobord, massasje-dusj og mykje anna.
Eg skal ærleg innrømme at eg lett vert engasjert i auksjonen. Det gir ein viss tilfredstillelse å sjå desse orda:
Spenninga stig ettekvart som du ser at tida renn ut. Kan mitt bud halde, eller kjem der ein luring i siste liten og byr over??
Akkurat i det du pustar letta ut med tanke på det nyinnkjøpte, og sikkert høgst nødvendige smykket eller casinobordet, kjem denne meldinga:
Hr.Langhus slo til. Han baud over rett før tida rann ut, noko som resulterte i at Hareid måtte gå tomhende frå auksjonen. Jaja. Livet går som kjent både opp og ned.
Etter ei meir eller mindre strabasiøs og absurd natt på nattbussen, kom eg endeleg til Hareidlandet. På bussen opplevde eg mellom anna ein som spydde 3 gongar (her snakkar vi sprutspying i haudet til dama som sat framom). Eg syns jo som kjent at spying kan vere morosamt, iallfall om det er planlagt og eg er med sjøl (jfr. spykonkurranse med Frantz og Lars). Men denne hendinga fall IKKJE under denne kategorien. Han spydde utover seg sjølv, alle tinga, seta, den allereie nemnte dama, gangen, ja you name it. Dette resulterte i ein halvtime med vasking på Hamar, ei lettare irritert dame frå nord-norge som vaska opp mens ho banna og drakk konjakk, og spyaren hadde ikkje noko anna valg enn å ta inn på et hotell. Jaja, touchè, tenkte eg der eg sat aller fremst og kosa mej. Vidare på turen kan eg nemne at vi sat fast i snøstorm midt oppe på strynefjellet, noko som resulterte i ei kjempenervøs Anna, statens vegvesen som dirigerte og ein bussjåfør som ikkje ville la seg dirigere. Som om ikkje alt dette var nok, slo lynet ned ved mi side då vi var på den siste ferga frå rjåneset til eiksund. Det sa pang, og rett etterpå blei heile øya mørklagd. Litt av et syn. Kjende eg kunne assosiere meg med Martin Luther då han fekk tårnopplevesen i 1517. (For dei ulærde kan eg nemne at godaste Martin opplevde ei rekke uheldige hendelsa, og det toppa seg då lynet slo ned ved han og han utbraut: "O hellige st. Anna, eg vil bli munk!", og soleis starta reformasjonen.)
Du kan skjøne eg pusta letta ut då eg såg mamma på bussterminalen. No er det 19., og dagane har bestått av julebrus, snøv, kos, tjuvsmaking på spekematen, permanent, rotfylling, dirty dancing, songe jula inn i kirka og gjensynsglede.
Sjølv om eg aldri vert nemnt på din blogg, Kwelli, skal eg no lage ei ode til deg.
Anders Kvellestad, det er ikkje rart i det heile tatt at når eg ser deg, vert eg nesten litt betatt! Når sola henger høgt over Langesund, mens du i Bergen er, er du (ikkje overraskande) like sær! Knoxville, Bam og andre elska må likevel vike, for til deg, til deg fins det ingen like!
Kven andre - dansar areobic-dans til julesongar eller lagar dyre-dansar med lyd? - står på utsida av døra di om morgenen og ringer for å vekke deg? - tar i nakkefletter om natta for å få krøllar, og dermed mister nattesøvnen? - diktar samtids-songar inspirert av situasjonen ho er i? - held deg våken til longt på natt for å fortelle anekdoter frå livet i særp?
Men ingen andre gjer meg so glad som dinne jenta her. :)
Så fann dei kjærleiken. I alle fall Tore Jardar og Michelle. Harald valgte åpenbart feil dame, og Anne fann seg ein "god venn" (omg..). Høgdepunktet var uansett då TJ (som eg likar å kalle han) skulle velge dame. Eg, Karianne og Ingunn sit i sofaen under dynene og ventar spent. "Jeg har rett og slett blitt forelska denne uken" seier han, og vi veit alle korleis dette kjem til å ende. Han valgte seff Michelle, og dei kyssa som aldri før. Vår umiddelbare reaksjon var høgfrekvente hyl, roping, glede, misunnelse og meg og dyna på golvet. Michelle sa so søtt: du er så bra! og vi var ingenting anna enn einige. Sukk...Den store jakta på kjærleiken er over i deira liv, men realiteten er noko heilt anna i mitt...
I skrivande stund er eg nøyaktig om to veker ferdig med eksamen. Det vil også seie at innen dei neste 14 dagane må eg nilese om Matteus, Shiva, Quelle, Jesus og Allah i ei salig blanding. Men om 15 dagar er eg også heime på Hareid. Det er drivkrafta som held meg oppe. JULEFERIE! :) I går hørte eg på julesongar, sterkt inspirert av humoren som eg, Anders og Maria fikk i GT-forelesninga, der vi syng julesongar etter hukommelsen (altså ikkje rett tekst).
Ho som delte mi julestemning var min gode venn Karianne (sidan dei eg bor med ikkje er i julemodus før 1. des). Sjå kor søt ho er! :)
Askepott says: såg du bonderomantikk?? Eli-Sølvi says: ja..... e d du so e askepott
(...)
Eli-Sølvi says: ken du lika best da? Eli-Sølvi says: post-Linda syns han Harald e for prektige Askepott says: håpe ho linn vinne, men tippa michelle vinne... å ej lika best ne silje me na harald Askepott says: ja, han e prektige! null kroppskontakt..
(for dei som ikkje veit det, Eli-Sølvi er mamma. Og vi diskutera bonderomantikk.)
Ellers må eg få vie litt plass til noko som opptek oss i Frantzebråtveien for tida, nemleg Tuba-Terje og hans voldsomme engasjement i hornblåsinga. (Terje er mannen i huset, han som bor oppe med familia si. Vi har diverre ikkje sikre kilder på at det er han som spelar, men vi likar å sjå det for oss.) Brått kan det kome lydar som får oss til å tru at dei flytta på møblane sine oppe, og vi har tenkt at det var rart at det må skje så ofte. Men så høyrer vi hint av ein melodi, og må flire litt for oss sjølve. Takk TT! :)
Til slutt vil eg sitere min gode venn Anders i kantina på MF i går: - Slør og perler, men ingen prinsesse! Sot i fjeset, men ingen feier! Pil og bue, men ingen jeger!
Hjertet mitt frydar seg når eg tenker på at det snart er jul! <3
Absurde opplevelsar har prega min kvardag dei siste dagane. I går var eg på Rimi Majorstua og handla, og bak meg i køa stod Kristin Zachariassen, ho som spelar systra til godaste Gjertsen i "Kvinnen i mitt liv" (forøvrig ein kjempekoslig film!), og eg tenkte 'kult, en kjendis'. Eg, ei jente frå Hareid, blir alltid litt opprømt når eg ser kjendte folk. Men det beste var då eg gjekk frå t-bana på National, då JENS AUGUST brått gjekk forbi meg!! Eg blei både glad, sjokka og mållaus. På bussen i dag på vei til skulen, såg eg også sjølvaste Katrine Sørland (top model lizm..), og ho var kjempepen!! Men den aller største og mest absurde opplevelsen kom i dag då eg igjen befann meg på Rimi Majorstua (det er der det skjer). Eg og Ingunn stod å såg i kjekshylla, då Ingunn brått sa til meg: ikkje snu deg så fort, men det står ein kjendis i køa. Eg snudde meg sjølvsagt svært brått for å få med meg serverdigheita, å kven stod der? Hjertet mitt hoppa over minst to hopp, eg nærmast kaldsvetta og vart heilt satt ut. Der stod ingen ringare enn JUNI ANKER HANSEN og skulle betale. Ikkje Anette Hoff, som ho eigentleg heiter, men Juni. Ho såg akkurat slik ut. Det var som om eg var med i ei hotel cæsar episode. Eg venta berre på at Christian Borkman skulle komme bort. At ho faktisk har eit liv utanom cæsar, hadde eg liksom aldri tenkt over. Vi hadde til og med blikkontakt. Eg smilte til ho, men ho smilte ikkje tilbake...Eg hadde mest lyst til å gå bort og gi ho ein klem. Eg klarte å styre lystene mine, men eg vart so satt ut at då eg kom ut av butikken oppdaga eg at eg ikkje hadde kjøpt det eg skulle der.
Takk Juni, for min beste kjendis-opplevelse hittil i Oslo!
Tidlegare i dag sat eg i møtesalen på Sagavoll og sa til Tobias: "eg vil ikkje tilbake til virkeligheita". Vi sat der gråtande begge to, akkurat slik eg har sitte der så mange gongar før. Det gikk så sinnsjukt opp for meg at det aldri kom til å bli slik igjen. Det kjem ikkje til å verta like bra. Difor vil eg aldri i mitt liv gløyme alle øyeblikka som har betydd so usannsynleg mykje for meg. Og alt kom liksom innover meg då eg sat bakerst i møtesalen etter vårt aller siste møte. Fjorårstreffet, eller gjensynstreffet som Maria så fint kallar det, var vakkert, godt, sårt, moro, bekymringslaust, rett og slett fantastisk...
And i wonder, when i sing along with you, if everything could ever be this real forever? If anything could ever be this good again?
Alt var som før. Bjørn fiksar dart-pilene, folk kosar i stua, volleyball og fotball i gymsalen i fleirfoldige timar, Peri og Christer sitt høyrespel i studioet, PG spelar My heart will go on og Michael seier "samme dritten ja!" på klassesamlinga, alltid nokon som spelar piano i stua, alltid nokon som spelar biljard, alltid moro ved bordet i matsalen og alltid nokon å få ein klem av. I dag etter søndagsmiddagen hadde klassa oppvask. Everlong på anlegget, Kwelli som lever seg inn i alt han gjer, Peri og meg som var så fornøgde med bordvaskinga vår at vi såg for oss at vi kom til å jobbe på kafè i oslo neste år og tørke bord, Karianne som vaska vasken, 10 stk som skylde koppar og fat og Dag Frode som flira litt av oss frå bordet sitt.
